Ένα αξέχαστο όνειρο , Άρτεμη - Σάρα Τζούρι

Άρτεμη - Σάρα Τζούρι

Ένα αξέχαστο όνειρο

Δεν μπορούσε ακόμα η Δάφνη να πιστέψει αυτό που της είχε συμβεί. Αυτό το παράξενο γεγονός που έγινε πριν μια εβδομάδα και θα έμενε για πάντα χαραγμένο στη μνήμη της. Κάτι τόσο τρομακτικό και ταυτόχρονα υπέροχο, κάτι που έμοιαζε τόσο απίστευτο να γίνει. Θα έμενε στο μυαλό της μια για πάντα...

Όλα ξεκίνησαν ένα ωραίο, ηλιόλουστο πρωινό, όταν η Δάφνη με τη μεγάλη της παρέα αποφάσισαν να κάνουν κάτι τρελό, να ξεφύγουν λίγο από τα όρια, να εξερευνήσουν, σαν παιδιά που ήταν. Τότε ήρθε μια ιδέα στον Κώστα, να πάνε στο μεγάλο, περίεργο και τρομακτικό σπίτι που κανείς δεν είχε πατήσει το πόδι του εκεί για πάνω από δύο χρόνια. Όλοι συμφώνησαν μαζί του παρόλο που είχαν τρομοκρατηθεί στην ιδέα, του να μπουν σ' αυτό το σπίτι. Τελικά, όμως, μάζεψαν όλο το θάρρος που είχαν κι αποφάσισαν να πάνε.
Τα παιδιά έφτασαν μπροστά στην τεράστια και ξυλόγλυπτη πόρτα του σπιτιού και μπήκαν μέσα, αφού πρώτα χτύπησαν την πόρτα για να δουν αν είναι κανείς εκεί. Αντίκρισαν το πιο ωραίο και σκονισμένο σπίτι που είχαν δει. Ήταν εντελώς άδειο εκτός από ένα μηχάνημα τεραστίων διαστάσεων που ήταν τοποθετημένο στο κέντρο του.
Δεν υπήρχε και τίποτα για να εξερευνήσεις αλλά τα παιδιά βρήκαν πολύ ενδιαφέρον το μηχάνημα και άρχισαν να σκαρφαλώνουν πάνω του και να πατάνε όσα κουμπιά έβρισκαν. Σε κάποια στιγμή ακούστηκε ένα μεγάλο μπαμ που τους έκανε όλους να φωνάξουν πανικόβλητοι. Πριν προλάβουν να κατέβουν απ' αυτό το περίεργο μηχάνημα, άστραψε ένα δυνατό φως και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα παιδιά δε βρίσκονταν πια στο σπίτι ούτε το μηχάνημα. Αντιθέτως, βρέθηκαν σ' ένα πρωτόγνωρο μέρος που μόλις είδαν έμειναν κόκαλο!

Μπροστά τους βρισκόταν το πιο υπέροχο πράγμα που είχαν δει ποτέ τους και παρόλο που δεν ήξεραν πού βρέθηκαν ήταν πολύ ενθουσιασμένοι αλλά και ανήσυχοι για το πώς θα γυρνούσαν πίσω. Δεν ήταν αυτό, βέβαια, που τους ένοιαζε τόσο εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό που έμοιαζε το κυριότερο ήταν η εξερεύνηση αυτού που είχαν δει.
Ήταν η πιο εξελιγμένη σε τεχνολογία πόλη στον κόσμο. Ήταν ο μελλοντικός κόσμος, καθώς τα παιδιά απ' ότι συνειδητοποίησαν μετά από αρκετή ώρα συζήτησης και αναλογισμού βρίσκονταν στο μέλλον, αφού για καλή τους ή κακή τους τύχη είχαν ταξιδέψει, χωρίς να το ξέρουν, με μια χρονομηχανή.
Το θέαμα ήταν αξιοθαύμαστο. Υπήρχαν τεράστιοι ουρανοξύστες παντού και τεράστιοι διάδρομοι σαν νεροτσουλήθρες που στριφογύριζαν πάνω, κάτω και μέσα τους ιπτάμενα αυτοκίνητα σε εκθαμβωτικά χρώματα και με κινήσεις που έμοιαζαν σαν ένα μεγάλο στριφογυριστό ουράνιο τόξο. Κάτω στο έδαφος βρισκόταν ένα πολύ μεγάλο και ασυνήθιστο σιντριβάνι που καταλάμβανε όλη την πλατεία και ήταν το κέντρο αυτού του μεγάλου ουράνιου τόξου.
Τα παιδιά, ειλικρινά, δεν πίστευαν στα μάτια τους, και ειδικά η Δάφνη, η οποία είχε μείνει άναυδη. Αποφάσισαν να προχωρήσουν και να ρωτήσουν κάποιον άνθρωπο σε ποιο έτος βρισκόντουσαν.
Καθώς περπατούσαν, συνάντησαν έναν πολύ περίεργο και αλλόκοτο άντρα. Ήταν μετρίου αναστήματος. Είχε κατάμαυρα μαλλιά που αναδείκνυαν το μεγάλο και πλατύ μέτωπο του. Είχε χοτνρά φρύδια και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν πολύ έντονα και τον έκαναν να φαίνεται άσχημος. Φορούσε ένα κατακόκκινο πουλόβερ που στην άκρη του ήταν λερωμένο με μουστάρδα και ένα μαύρο μακρύ παντελόνι με αλυσίδες. Ήταν σαφώς πιο μεγάλος απ' τα παιδιά· κάπου είκοσι χρονών πρέπει να ήταν. Έπειτα πλησίασαν και σιγανά τον ρώτησαν ποιο έτος είχανε. Καθώς ο άνθρωπος πήγε να αποκριθεί φάνηκαν τα μεγάλα, στραβά και κιτρινιασμένα δόντια του, πράγμα που έκανε τα παιδιά να αηδιάσουν.
Τελικά, αυτός ο κύριος τους απάντησε πως βρίσκονταν στο έτος... ...

Ντρννν! Το ξυπνητήρι χτύπησε. Ήταν 7.30 το πρωί και η Δάφνη ξύπνησε τρομαγμένη από τον ήχο του ξυπνητηριού. Έκανε λίγα λεπτά να συνέλθει και να συνειδητοποιήσει ότι όλη αυτή η ιδιαίτερη και μοναδική περιπέτεια ήταν απλά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δε θα ξεχνούσε ποτέ, ένα όνειρο που θα ήθελε να ξαναζήσει. Ήταν το δικό της όνειρο!...