Η βάρκα και τα δελφίνια, Γιάννης Κατσάδας

Γιάννης Κατσάδας

Η βάρκα και τα δελφίνια

Πριν μερικά χρόνια είχα πάει διακοπές στη Λευκάδα. Μαζί μου ήταν ο αδερφός μου, η αδερφή μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Κάποια μέρα είχαμε πάει σε μια πόλη, το Νυδρί. Από εκεί νοικιάσαμε μια βάρκα, για να εξερευνήσουμε τα νησάκια απέναντι από το Νυδρί. Η παραλία ήταν πανέμορφη και καθαρή. Είχε και ταβέρνες, για να πηγαίνεις και να τρως το μεσημέρι μετά το μπάνιο σου στη θάλασσα.
Κατά τη διαδρομή μας η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλανή. Πολλά νησάκια ήταν απλωμένα μπροστά μας και άλλα χάνονταν στο πέλαγος. Καθώς κατευθυνόμασταν σε μια παραλία, αντικρίσαμε μέσα στη θάλασσα δυο σκιές. Στην αρχή τρομάξαμε, αλλά μετά, αφού απομακρύνθηκαν τουλάχιστον δυο μέτρα, και άρχισαν να βγαίνουν προς τα έξω, άρχισαν να αναπηδάνε. Τότε καταλάβαμε πως ήταν μόνο δυο δελφίνια που ήθελαν να παίξουν.
Ο μπαμπάς μου ενθουσιάστηκε. Έβγαλε τα γυαλιά του που κάλυπταν τα καστανά του μάτια, για να μην του πέσουν μέσα στη θάλασσα, και φόρεσε το καπέλο του, για να μην πέφτει στα μάτια του ο ήλιος, κάλυψε όμως τα μαύρα μαλλιά του. Δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος, επειδή είναι ψηλός, και τώρα που σταμάτησε τη μηχανή, η βάρκα θα κουνούσε πολύ. Η μαμά μου μάζεψε τα καστανόξανθα μαλλιά της και πήρε την κάμερα, για να τραβήξει βίντεο. Αμέσως τα καστανά της μάτια κόλλησαν πάνω στην οθόνη και στη θάλασσα. Ο αδερφός μου, η αδερφή μου κι εγώ είχαμε μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα. Πρώτη φορά βλέπαμε από κοντά δελφίνια. Ο αδερφός μου κι εγώ τότε μοιάζαμε περισσότερο, γιατί είμαστε δίδυμοι. Δηλαδή, είχαμε τα ίδια καστανά μάτια και σχεδόν παρόμοια καστανά μαλλιά. Η αδερφή μου, προσηλωμένη στα δελφίνια, δεν είχε βγάλει ούτε μιλιά. Τα γουρλωμένα καστανά μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω τους.
Τα δελφίνια ήταν γυαλιστερά και παιχνιδιάρικα. Το ένα ήταν σκούρο μπλε και το άλλο ήταν γκριζωπό. Ήταν αρκετά μεγάλα. Καθώς ο πατέρας μου έβαλε ξανά μπροστά τη μηχανή, αυτά μας ακολουθούσαν. Κάποια στιγμή το ένα κουράστηκε, αλλά το άλλο έκανε ένα μεγάλο άλμα και μας έφτασε. Τότε καταλάβαμε πως είχαν κουραστεί και ξανασταματήσαμε. Το δελφίνι, που είχε μείνει πίσω, έφερε και παρέα άλλο ένα δελφίνι. Ήταν κι αυτό γκριζωπό και λίγο μικρότερο από τα άλλα. Αργότερα απλώσαμε το χέρι μας πάνω από την επιφάνεια του νερού και αυτά ήρθαν σε μας. Μας άφησαν να τα χαϊδέψουμε. Η επιφάνεια του κεφαλιού τους ήταν λεία και μαλακιά. Μετά άρχισαν να γυρνάνε γύρω γύρω από τη βάρκα και μόλις ξεκινήσαμε άρχισαν να πηγαίνουν και από κάτω μας. Κάποια στιγμή το ένα ζαλίστηκε από τα πολλά πηδήματα και στούκαρε πάνω στη βάρκα μας.
Όταν είδαμε την ώρα, ήταν αργά το μεσημέρι και έπρεπε να κάνουμε και μπάνιο, και γι’ αυτό σιγά σιγά φύγαμε κι αφήσαμε τα δελφίνια να βολτάρουν στο πέλαγος.