Το τέλειο κενό, Θάλεια Μπιλίση

Μια φορά κι έναν καιρό στο 2ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης η τάξη Α2 είχε ένα κενό... Τα παιδιά, μαζί τους κι εγώ, μπήκαμε στην τάξη μόλις χτύπησε το κουδούνι.
Η αίθουσα μας είναι το Α2, που είναι και πιο μεγάλη από την αίθουσα του Α1. Στους τοίχους το χρώμα είναι σχεδόν γαλάζιο και από τη μέση και πάνω είναι άσπρο. Η πόρτα βρίσκεται από τη δεξιά πλευρά, είναι πορτοκαλί, μεγάλη και ακριβώς μπροστά της βρίσκεται η έδρα και ο μεγάλος, καθαρός πίνακας. Δίπλα από την έδρα υπάρχει ένα σώμα καλοριφέρ κι ένα ακόμα που βρίσκεται πίσω από τα θρανία μας.
Εμείς, περιμένοντας την καθηγήτρια που θα μας έκανε μάθημα, αρχίσαμε να συζητάμε διάφορα πράγματα. Όταν καταλάβαμε ότι είχαμε χάσει τη μισή ώρα, τότε διαπιστώσαμε ότι είχαμε κενό κι έτσι χαρήκαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε ό,τι να 'ναι μέσα στην τάξη. Ξαφνικά, όμως, ο Θανάσης πήρε για πλάκα την ομπρέλα του Ιάσονα κι άρχισε να κάνει βόλτες μέσα στην τάξη και να τραγουδάει το: I'm singing in the rain. Όλοι άρχισαν να γελάνε, γιατί ήταν πολύ αστείος. Ο Ιάσονας όμως άρχισε να ανησυχεί για την ομπρέλα του, γιατί δεν ήταν δικιά του και δεν ήθελε να του την χαλάσει. Ο Θανάσης, καταλάθος, του έσπασε τρεις ακτίνες και τότε ο Ιάσονας, ο οποίος είναι ψηλός, γεροδεμένος, με μακριά καστανά μαλλιά, με μάτια μεγάλα καφέ και με γυαλιά, άρχισε να τον κυνηγάει μέσα στην τάξη. Ανέβαιναν πάνω σε θρανία και καρέκλες και μέσα στην τάξη γινότανε ένας χαμός. Στη συνέχεια έπιασε το Θανάση από τα χέρια και άρχισε να τον κάνει σβούρες. Όλοι τούς κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα. Ο Θανάσης γελούσε και ήθελε κι άλλο. Ο Θανάσης, που είναι κοντούλης και πάρα πολύ ξανθός, με μάτια καστανά και με λίγο στρουμπουλά μαγουλάκια, είχε γίνει κόκκινος από το γέλιο. Αργότερα, ο Ιάσονας τον έβαλε στον τοίχο και βαρούσε σιγά και προσεχτικά το κεφάλι του. Εκεί, εγώ και η Σάρα, του λέγαμε να σταματήσει, γιατί φοβόμασταν μην τον χτυπήσει πολύ δυνατά και το κεφάλι του ανοίξει στα δύο.
Τα κορίτσια, η Εύη, που είναι η απουσιολόγος της τάξης μας, και η Αναστασία, κάθονταν σ' ένα θρανίο και έπαιζαν ένα παιχνίδι με τα χέρια τους. Η Σάρα (η διπλανή μου) έσβηνε την καρέκλα της, η Σωτηρία, η ΈΦη και ο Χρήστος, που είναι ο πρόεδρος της τάξης μας, ήταν σε ένα θρανίο και μιλούσανε. Ο Κωστής, ο Σίμος και ο Δάνης ήταν τα πιο ήσυχα παιδιά και βρισκόντουσαν σε ένα θρανίο και κοιτούσαν γύρω τους σαν να ήταν σε άλλο πλανήτη. Ο Τσαβούσογλου μαζί με τον Αλέξανδρο, τον Παράσχο, μαλώνανε όπως πάντα. Στο τέλος ο Μιχάλης και ο Δημήτρης στέκονταν κοντά στο παράθυρο, κοιτούσαν και σκεφτόντουσαν.
Ξαφνικά, όμως, η κ. Μαργαρίτη άκουσε το θόρυβο και ανέβηκε στην τάξη μας. Μάς είδε και μάς είπε ότι αν είχαμε κενό έπρεπε να τη φωνάξουμε. Μετά κάναμε μάθημα για πέντε λεπτά μόνο, και δε μας πείραξε γιατί είχαμε χάσει όλη την ώρα. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, όλοι αρχίσαμε να γελάμε γι' αυτό που είχε συμβεί.
Αυτό ήταν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΕΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΤΕ.
Μακάρι να συμβεί ξανά.