Το 24 ωρο της συμφοράς, Εύη Παυλίδου

Εύη Παυλίδου

Το 24ωρο της συμφοράς

Ο Γιαννάκης μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί. Οι δύο αστυνομικοί είχαν φύγει πριν δέκα λεπτά κι όμως η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη ασφυκτική. Η κυρία Ματίνα φοβόταν να εκφράσει ελεύθερα την απορία της. Μήπως έφταιγε η ίδια για το ατυχές αυτό γεγονός που τους συνέβη; Αντίθετα, ο κύριος Γιώργος κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια συλλογιζόμενος την αιτία καθώς επίσης και τη λύση του προβλήματός τους. Επικρατούσε ησυχία. Είναι μερικές φορές, που η σιωπή σε κουφαίνει! Για να μην περιπλέξουμε όμως περισσότερο το θέμα, ας το πάρουμε από την αρχή…

Ήταν Παρασκευή πρωί όταν η κυρία Ματίνα πρότεινε στον άντρα της να πάνε το Σάββατο στην Αθήνα, στους φίλους και στους συγγενείς τους. Να ξεσκάσουν κι αυτοί αλλά κι ο Γιαννάκης. Ένα 24ωρο χαρούμενη παρένθεση στη ρουτίνα μιας ζωής: σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι! Ο κύριος Γιώργος, χωρίς δισταγμούς, της απάντησε θετικά, διότι γνώριζε την αδυναμία που είχε η γυναίκα του στους ανυπόμονους, λίγο περίεργους αλλά πάντα καλόκαρδους συγγενείς τους. Βλέπετε, η τελευταία φορά που έφυγαν από το χωριό και πήγαν στην Αθήνα ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι και τώρα είχε ήδη μπει ο Απρίλιος. Για να μην τα πολυλογώ όμως, όταν με το καλό ξημέρωσε η επόμενη μέρα, σηκώθηκαν, έφαγαν, ετοιμάστηκαν και ξεκίνησαν γεμάτοι χαρά το σύντομο ταξίδι τους. Αλλιώς όμως το σχεδίασαν και αλλιώς έγινε…

Αυτό το πρόσωπο, αυτή η άγρια και περίεργη φάτσα δε θύμιζε τίποτα. Χωρίς μαλλιά, χωρίς φαβορίτες και με ελάχιστα φρύδια, το πάνω μέρος του προσώπου έμοιαζε με κουρεμένο γκαζόν. Μάτια λιγάκι σχιστά και απόχρωσης πικροδάφνης αναδείκνυαν το όλο σχήμα και την όλη δομή του προσώπου. Η μύτη γαμψή, περιτριγυρισμένη από έντονες πορτοκαλί φακίδες, που έμοιαζαν με βούλες μαρκαδόρου πάνω στα μεγάλου μεγέθους μήλα του! Τα περίεργα χείλη του αγρίευαν το πρόσωπό του. Το πάνω χείλος λεπτό, σχεδόν αόρατο, ερχόταν σε αντίθεση με το κάτω που ήταν σαρκώδες και σκασμένο από το κρύο. Δόντια ολόισια και άσπρα σαν αμύγδαλα έδιναν ένα άλλο ύφος, πιο χαρούμενο στο στόμα, το οποίο ποτέ δε χαμογελούσε! Οι πολλές ρυτίδες γύρω από το στόμα του και ιδιαίτερα από τα μάτια του, αποτελούσαν το κερασάκι στην τούρτα. Όσο για το σώμα, εκεί έχουμε άλλα… Σχετικά κοντός και λεπτός σαν οδοντογλυφίδα, έμοιαζε με μικροσκοπικό ανθρωπάκι. Φορούσε σκούρη μπλε μπλούζα, που έμοιαζε πολύ με την μπλε ζακέτα του. Μπουφάν δεν υπήρχε. Το παντελόνι κοντό, μέχρι το γόνατο, άφηνε ξεσκέπαστη τη γάμπα του. Κάλτσες λαχανί με μαύρες βούλες έδιναν ένα πιο χαρούμενο τόνο στην γενική του εμφάνιση. Αντίθετα, τα παπούτσια μαύρα με παλιά κορδόνια, λερωμένα από τη λάσπη, βρόμιζαν το κάτω μέρος των ποδιών του. Ξαφνικά το βλέμμα του άδειασε και ρίχνοντας αστραπιαίες ματιές στο χώρο παρατηρούσε από πού θα ξεκινούσε το έγκλημα!

Δεν του πήρε πολλή ώρα να αποφασίσει κι έτσι ξεκίνησε… Έβγαλε από την τσέπη του μια μεγάλη μαύρη σακούλα καθώς και τα γάντια του. Τα φόρεσε προσεκτικά και άρχισε να ξεδιπλώνει τη σακούλα. Ξεκίνησε από το δωμάτιο του Γιαννάκη. Μπήκε, έκλεισε ελαφρώς την πλαστική κόκκινη πόρτα και όρμησε! Μέσα σε εφτά λεπτά είχε κάνει το δωμάτιο χάλια. Λες κι έπεσε βόμβα ήταν! Τώρα τι μπόρεσε κι έκλεψε από ένα παιδικό δωμάτιο, κανείς δεν ξέρει. Άβυσσος η ψυχή αλλά και το μυαλό του ανθρώπου… Συνέχισε πηγαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα της κυρίας Ματίνας και του κυρίου Γιώργου. Εκεί, ναι, βρήκε πολλά ενδιαφέροντα αντικείμενα. Δεκάδες δαχτυλίδια και γενικά κοσμήματα, πανάκριβες κολόνιες και καλλυντικά καθώς όμως και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό το οποίο φάνηκε να τον ευχαριστεί και ιδιαίτερα! Το σαλόνι όμως τον εντυπωσίασε περισσότερο απ’ όλους τους υπόλοιπους χώρους, κάτι το οποίο ήταν προφανές από την αρχή. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα αυτιά είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Ήταν όμως ένα χαμόγελο ειρωνικό και πονηρό και σε καμία περίπτωση το χαμόγελο της χαράς και της ευτυχίας. Αφού όμως τελείωσε και με το σαλόνι, και μιας και δεν τον «έτρωγε» ο χρόνος, είπε να βγει στο μεγάλο μπαλκόνι, να κάτσει και να ξεκουραστεί. Άνοιξε, λοιπόν, τη μεγάλη μπαλκονόπορτα και με ένα βήμα πέρασε από μέσα προς τα έξω.

Η θέα τον εξέπληξε. Ο ουρανός σχετικά καθαρός και όπως πάντα ήρεμος έδινε φως στη μέρα. Τα ελάχιστα γκριζωπά σύννεφα κι ο λαμπερός πορτοκαλοκόκκινος ήλιος έμοιαζαν με καρφίτσες που είχαν κολλήσει πάνω στον ουρανό και δεν έλεγαν να βγουν! Όσο για τη θέα από κάτω… Μικρά και μεγάλα λοφάκια, άπειρα πράσινα και περίεργου σχήματος δέντρα, καθώς και μικροσκοπικά ζωάκια γέμιζαν με χρώμα όλο το χώρο. Τα μικρά σπιτάκια και τα λίγα μαγαζιά ήταν γαντζωμένα στους λόφους και τα βουναλάκια, δίνοντας την εντύπωση ότι θα έπεφταν.!

Όπως είπα και πριν το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Η βεράντα όμως είχε και λουλούδια, εκτός από το υπέροχο θέαμα! Ζουμπούλια, σκυλάκια, μαργαρίτες, τριαντάφυλλα και ό,τι άλλα είδη και χρώματα λουλουδιών μπορεί να φανταστεί κανείς.

Έξω όμως το σούρουπο πύκνωνε κι ένα απαλό αεράκι σάλευε τα μαβιά λουλούδια της μπουκαμβίλιας, που σιγά σιγά έχαναν το χρώμα τους και γίνονταν γκριζωπά. Αυτό ήταν η ένδειξη ότι έφτασε η ώρα να φύγει. Μάζεψε λοιπόν τα πραγματάκια του και πήρε το δρόμο του γυρισμού…

Δεν ήταν όμως ο μόνος που επέστρεφε. Η κυρία Ματίνα, ο κύριος Γιώργος και ο εφτάχρονος Γιαννάκης ήθελαν ακόμη πέντε λεπτά για να φτάσουν στο σπίτι τους. Αυτά τα πέντε, λοιπόν, βασανιστικά λεπτά πέρασαν τρομερά γρήγορα. Ο κύριος Γιώργος έβαλε τα κλειδιά για να ξεκλειδώσει. Αχρείαστα του φάνηκαν όμως. Τα έβαλε στην κλειδαριά και δε χρειάστηκε να γυρίσει πολλές φορές το κλειδί. Μόνο μία έφτανε. Η απογοήτευση και ο τρόμος σχηματίστηκαν αμέσως στα πρόσωπά τους. Ούτε βήμα δεν μπορούσαν να κάνουν. Τα μάτια της κυρίας Ματίνας ήταν γεμάτα απορία, ενώ πάνω στο πρόσωπο του κυρίου Γιώργου είχε σχηματιστεί η κούραση της ημέρας.

Τελικά η κυρία Ματίνα είχε κλείσει την πόρτα πριν φύγουν ή την άφησε μισάνοιχτη;…